Λιουζας Στέφανος
Βασιλειάδα Καστοριάς
8/6/2024
Περί "Οπορτουνισμου" και άλλων δαιμονίων
Ο όρος "Οικολογική Αριστερά", στο σχήμα "ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ΜεΡΑ 25/ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΗ, ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ", χαρακτηρίστηκε από κάποιον ως "οπορτουνισμός" ( ο βαθμός του μου διέφυγε δυστυχώς) και σε αντιπαραβολή έθεσε τον όρο "ταξική" Αριστερά (ή κάπως έτσι...)!
Μου θύμισε αύθις, μια κλασική κινηματογραφική ταινία με τον χαρακτηριστικό τίτλο "Μνήμες υπανάπτυξης" που γυρίστηκε στην Κούβα, πριν δεκαετίες.
Δεν έχει και κάποια σχέση βέβαια, αλλά οι δίνες του μυαλού... ή και «Στη ρότα της ράγας της εργατικής τάξης… κλπ».
Στον κόσμο μας, Θριαμβεύει το δόγμα της συνεχούς ποσοτικής μεγέθυνσης σαν κινητήρας των οικονομικών συστημάτων (που γνωρίζουμε), έχοντας σαν πρώτα μέσα την εκμετάλλευση ανθρώπων από ανθρώπους (την μετατροπή δηλαδή των ανθρώπων στην πιο λειτουργική μηχανή παραγωγής κεφαλαίου), αλλά και την ασύδοτη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων (έως του βαθμού, ο πλανήτης, να μην μπορεί να συντηρήσει την ζωή, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε).
Δεν μπορείτε να «επιλύσετε» το πρώτο χωρίς, αναφορά, πόσω μάλλον χωρίς όρια εκμετάλλευσης εν γένει της φύσης (όπως η κλασική σχολή της θεωρίας των απεριορίστων πόρων του απαρχαιωμένου καπιταλισμού, επικαλείται).
Ο άνθρωπος (κύρια μέσα από τα οικονομικά του συστήματα), επιτείνει την εντροπιακή επιδείνωση του πλανήτη!
Η οικονομική διαδικασία λόγω των πεπερασμένων πόρων βρίσκεται σε στενή αλληλεπίδραση με το φυσικό περιβάλλον, την οικολογία του πλανήτη.
Αν μιλάμε για ταξικότητα και εκμετάλλευση, προφανώς τα δυο στοιχεία (η ξέχωρη αναφορά μόνο για να καταστεί πιο εύκολη η ανάγνωση της σχετικής αντίληψης και άποψης) εκμετάλλευση ανθρώπων και εκμετάλλευση φυσικών πόρων , «πάνε μαζί».
Ο σημερινός «μηχανισμός» της αγοράς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα σύγχρονα βιοοικονομικά προβλήματα των κοινωνιών μας.
Η παρέμβαση της Αριστεράς (που είναι εν πολλοίς ακόμη προσκολλημένη στο κεφάλαιο και την λογική του), δυνητικά θα ήταν (είναι), προς την απελευθέρωση του ανθρώπου και της φύσης από την εκμετάλλευση και την διαμόρφωση μιας κοινωνικής και φυσικής «ανεκτής» εξέλιξης και «ανάπτυξης».
Η Αριστερά, κοντολογίς, ή θα είναι κοινωνική και οικολογική στο μεδούλι της ή δεν υφίσταται (δεν υπάρχει ανάγκη να υπάρχει) !
Ας μετρήσουμε, λοιπόν, τα όρια του «οπορτουνισμού» μιας Αριστεράς που επικαλείται και την οικολογία στην κοσμοθεώρηση της, στους προγραμματικούς της στόχους, στους αγώνες και την δράση της και τα όρια του «οπορτουνισμού» μιας Αριστεράς που επικαλείται μια «ταξικότητα» στα μέτρα μόνο των ανθρώπινων σχέσεων και των οικονομικών συστημάτων, έξω από «Πλανητικό μας Γήινο όλον» !
